Artikel

Heden en verleden hand in hand bij The Hones
Apeldoornse Courant 12-02-1996

Concert: The Hones.
Met: Ernst Langhout (zang, gitaar, harmonica)
Peter Zijlstra (bas, viool)
Koos van de Velde (slagwerk).

Gehoord: 10/2, Folk Café Apeldoorn, Apeldoorn.

Waar lopen Apeldoornse muziekluisteraars warm voor? Voor blues, jazz, hedendaagse pop, modem gefröbel, folk, klassiek of voor wereldmuziek? Binnenlandse helden of internationale sterren? Er is geen peil op te trekken, weten ze bij het Folk Café Apeldoorn. Want in de afgelopen tien jaar van zijn bestaan heeft het café aan het Sebastiaanplein te vaak meegemaakt, dar de tent vol zat als niemand het verwachtte. En dat de zaak te leeg bleef, terwijl her tegendeel was voorspeld. Dus als het Folk Café een optreden van The Hones uit Friesland programmeert, zoals afgelopen zaterdag, gaat het de organisatoren vooral om 'de gezelligheid'. Het trio rond zanger en gitarist Ernst Langhout mag weliswaar zowel binnen folk- als popkringen als een hoogvlieger te boek staan, een volle zaal is daar niet mee gegarandeerd. Hooguit dertig man krijg je er mee uit de luie stoel. Een doortimmerde PR-actie ten spijt. Ernst Langhout verdient beter, want zijn visie op folk is er een om te koesteren. Hij beperkt zich niet tot het klakkeloos naspelen van traditionals, maar heeft een benadering gekozen waarin verleden en heden hand in hand gaan. Songs van honderd jaar terug zijn daarin gelijk gesteld aan eigen composities en worden met evenveel bezieling uitgevoerd. En als het publiek 'All Along The Watchtower van ene B. Dylan in het Fries wil horen kan dat uiteraard ook".

Z'n companen Zijlstra en Van de Velde gedijen uitstekend in die veelzijdigheid. Terwijl Langhout de lijnen uitzet, leveren zij de details die de reputatie van The Hones bevestigen en het trio ver boven de middelmaat doen uitstijgen. Met name slagwerker Van de Velde toonde zich zaterdag een bovenmodaal begeleider. Met een welhaast perfect gevoel voor franje vulde hij de gaatjes die z'n zanger/gitarist zo nu en dan liet vallen. Desondanks staat en valt het geluid van The Hones met Langhout zelf. Als podiumpersoonlijkheid mag hij ietwat onzeker overkomen, z'n muzikaliteit staat absoluut buiten kijf. Met een pracht van stem, vol melancholie, verlangen en een onmiskenbaar Iers timbre achter in de keel, en soms breed uitwaaierende gitaar partijen zwerft hij via Ierland, Schotland, Polen, Friesland en België door een eeuwenlange muziektraditie. Om uiteindelijk te bewijzen dat zijn kijk op volksmuziek ook zonder een massale belangstelling vol leven zit.


JOEP VAN RUITEN

[vorige pagina]