Untitled Document

Recensie

ERNST LANGHOUT & JOHAN KEUS:"Dylan Yn It Frysk "

Ernst Langhout is binnen de Nederlandse muziekscène bepaald geen onbekende. Al in het midden van de 70’er jaren nam Haggis, het duo dat Ernst vormde met Johan van der Veer, een eerste elpee op. Met Manacle Trust stond hij in 1977 in het voorprogramma van de allereerste Dubliners-concerten in Nederland. In de jaren ’80 vierde Langhout triomfen met de roemruchte new wave-band The Visitor, waarbij hij zelfs tot in de Sovjet Unie toerde. Na het uiteenvallen van deze band keerde Ernst Langhout langzaam aan weer terug tot de akoestische folk, zich meer en meer profilerend als liedjesschrijver, zowel in het Fries als in het Engels. Een hoogtepunt in zijn oeuvre is ‘The Eye Of The Cyclone’ uit 1992. Door de falende release-politiek van de toenmalige platenmaatschappij is dit album, m.i. een van de beste albums die de Nederlandse folkscène heeft opgeleverd, helaas nooit een groot succes geworden.

Nu is er dan ‘Dylan yn it Frysk’, het eerste album dat Ernst maakte met zijn nieuwe kompaan Johan Keus. Hoewel Ernst al eens eerder een Dylan-nummer in het Fries vertaalde (het ook op dit album verschenen ‘All along the Watchtower’) lag het initiatief voor dit album bij Marius de Boer (Marista Records) die een aantal Dylan-vertalingen had liggen van dichter-neerlandicus Harmen Wind. In eerste instantie luisterde ik met gemengde gevoelens naar dit album. Harmen Wind had merendeels gekozen voor nummers uit de beginperiode van Dylan, met o.m. redelijk afgezaagde krakers als ‘The times they are-a-changing’ en ‘Blowing in the wind’. Aangezien ik niet echt een Dylan-verzamelaar ben, is een aantal andere nummers mij minder bekend, hoewel met vier nummers ruimschoots uit het album ‘John Wesley Harding’ uit 1968 is geput.

Gaandeweg gaat het album echter leven. De originele arrangementen van Johan Keus vallen op, bijvoorbeeld in ‘De kweade boadskipper’ (The wicked messenger) dat, voorzien van een lichtvoetig reggae-ritme en een mooie tweede stem van Dale Vansickle, uitgroeit tot het hoogtepunt van het album. Het hele album is overigens opvallend luchtig gearrangeerd. Het duidelijkst komt dit tot uiting in ‘De Wachttoer’ (All along the Watchtower) dat in vergelijking met de uitvoering op het album ‘Nea foar Altyd’ uit 1995 bijna als rustig te betitelen is. Slagwerker Koos van der Velde, meestal niet vies van een donderende drumpartij, overtreft zichzelf in subtiliteit. Bij nadere beluistering gaan ook de oude nummers groeien. In de Friese vertaling heeft ‘Blowing in the wind’ (Rùzjend yn ‘e wyn) nog niets van zijn relevantie verloren, wat een verdienste is van het uitstekende werk van Harmen Wind en de gloedvolle stem van Langhout.

‘Man yn ‘e lange swarte jas’ (The man in the long black coat) komt van een later Dylan-album (Street Legal uit 1988) en is een gezamenlijke vertaling van de twee heren. Dat je een vertaling van een Dylan-nummer niet zomaar uit je mouw schudt, bleek uit het feit dat er twee totaal verschillende interpretaties van het nummer op papier kwamen. Het was nog een hele klus om daar een samenhangend geheel van te maken, heb ik mij laten vertellen. Enkele minpuntjes zijn er helaas ook. De transparante arrangementen zouden baat hebben gehad bij een heldere productie en dat is helaas niet altijd het geval. Een producer van buitenaf zou in dit geval dit kwaliteitsalbum op een nog hoger niveau kunnen tillen. Een ander punt van kritiek is de vormgeving van het cd-boekje. Deze steekt in schril contrast af met de kwaliteit van de muziek. Dat is niet onoverkomelijk maar wel jammer.