Untitled Document

Recensie

ERNST LANGHOUT & JOHAN KEUS:"Dylan Yn It Frysk 2" Live

Concert: Ernst Langhout met ‘Dylan yn it Frysk 2’
Plaats: De Koornbeurs, Franeker.
Belangstelling: 185 bezoekers

De keus van Ernst Langhout om Dylan yn it Frysk te brengen heeft wonderbaarlijk goed uitgepakt. Harmen Wind heeft de teksten in het Fries vertaald (het Fries blijkt echt nauw gelieerd aan het Engels), Johan Keus speelt er gitaar bij. Het genoemde trio is uitgebreid tot een kwintet: violist Hans Battenberg staat in de frontlinie en Remon de Jong rapt, bedient, in bescheiden mate, hedendaagse elektronische ritme apparatuur. De hamvraag is: werken die nieuwe elementen? Ja, luidt het antwoord. Om met de laatste te beginnen: de activiteiten van Remon de Jong worden tijdens het concert wat geforceerd ingevoerd, maar in het geluidsbeeld past de moderne inbreng prima. Dylans songs blijven erbij overeind staan. Battenberg brengt met zijn viool de melodie in de begeleiding. Johan Keus is een perfecte gitarist in dit verband. Hij doet zijn eigen ding speelt helder en genuanceerd, kan daarentegen ook een gitaar laten scheuren in de stevige nummers en blijft tegelijkertijd heel dicht bij het origineel. Dat laatste geldt ook voor de vertalingen van Harmen Wind. Hij stond niet op het toneel, maar bij het applaus aan het eind van het concert had hij zich wel bij de groep mogen voegen. Zijn aandeel in dit project is niet te overschatten. De vertalingen zijn schitterend. Net zo gemakkelijk lopend als het origineel en nagenoeg even poëtisch. Petje af.

Ernst Langhout weet zich er uitstekend mee te redden, ook al straalt zijn hele wezen vooral een stevig popritme uit dat eigenlijk wat te zwaar is voor het lenige van Dylans songs. Daardoor hoeft hij zich echter niet nerveus te voelen. Hij zou hoogstens de overgangen tussen de songs wat vlotter aan elkaar moeten lijmen: het theatrale aspect is de zwakke stee van het concert. Over de uitvoering van de songs zelf hoeft hij niet in te zitten. In Begrutsjen mei de Immigrant ( I Pity the Poor Immigrant ) past alles als een handschoen. Het ritme, het knoppenwerk van Remon: het staat als een eenheid. Net zoals bij De Kweade Boadschapper ( The Wicked Messenger ). De uitvoering van Unwennigens Blues ( Subterrenean Homesick Blues ) is verrassend en blijft heel dicht bij het origineel zoals dat in je geheugen is gegrift. Het gevaar bij Dylan is dat je alleen de bekende nummers neemt. Maar gelukkig, er zijn nummers bij die niet zo bekend zijn, verrassen en ook overeind blijven staan. Zoals Silst ien Tsjinje moatte ( You gotta serve somebody ) en Harlekyn ( Jokerman ). Het is gerechtvaardigd dat ook Like a Rolling Stone ( Rôljend as in stien ) op het programma staat. Er zijn zaken waar je niet omheen kunt. Als dank voor het applaus zong Ernst Foar Altiid jong ( Forever Young ) als een signaal dat Dylan altijd jong blijft en actueel. Er is dan ook een prachtig project uitgerold. Elk weldenkend mens zou willen dat Dylans woede tegen oorlog en onrecht toch eindelijk eens overleefd zou zijn. Dan houden we trouwens nog altijd zijn prachtige lovesongs over.